Jak według ustawy o rachunkowości są określane jednostki mikro. Sprawdź wskaźniki na każdy mikro - wskaźniki na 2022W rozumieniu ustawy o rachunkowości, a dokładniej zgodnie z art. 3 ust. 1a jednostki mikro to:1. spółki, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1, inne osoby prawne, a także oddziały przedsiębiorców zagranicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,- jeżeli jednostki te w roku obrotowym, za który sporządzają sprawozdanie finansowe, oraz w roku poprzedzającym ten rok obrotowy, a w przypadku jednostek rozpoczynających działalność - w roku obrotowym, w którym rozpoczęły działalność, nie przekroczyły co najmniej dwóch z następujących trzech wielkości: zł - w przypadku sumy aktywów bilansu na koniec roku obrotowego, zł - w przypadku przychodów netto ze sprzedaży towarów i produktów za rok obrotowy,10 osób - w przypadku średniorocznego zatrudnienia w przeliczeniu na pełne etaty;2. związki zawodowe, organizacje pracodawców, izby gospodarcze, przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, społeczno-zawodowe organizacje rolników, organizacje samorządu zawodowego, organizacje samorządu gospodarczego rzemiosła i Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - jeżeli nie prowadzą działalności gospodarczej,3. osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych, spółki partnerskie oraz przedsiębiorstwa w spadku działające zgodnie z ustawą z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej - jeżeli przychody netto tych jednostek ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych wyniosły równowartość w walucie polskiej nie mniej niż euro i nie więcej niż euro za poprzedni rok obrotowy, a w przypadku jednostek rozpoczynających działalność albo prowadzenie ksiąg rachunkowych w sposób określony ustawą - w roku obrotowym, w którym rozpoczęły działalność albo prowadzenie ksiąg rachunkowych w sposób określony ustawą4. osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych, spółki partnerskie oraz przedsiębiorstwa w spadku działające zgodnie z ustawą z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej, które stosują zasady rachunkowości na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy o rachunkowości5. osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, które stosują zasady rachunkowości na podstawie art. 2 ust. 2 ww. w stosunku do których organ zatwierdzający podjął decyzję w sprawie sporządzania sprawozdania finansowego w formie uproszczonej dla jednostek mikro.

Zgodnie z art. 32 ust. 7 ustawy o rachunkowości, jednostka mikro, jednostka mała oraz jednostka, o której mowa w art. 3 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 i pkt 2 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2020 r. poz. 1057 ze zm.), która spełnia warunki określone w art. 3 ust. 1c pkt 1 albo ust. 1d ustawy o

Czy wszystkie błędy stwierdzone po dniu bilansowym traktuje się w ten sam sposób? 6 pytań do... Kliknij aby zobaczyć ilustrację. Agata Wiktorowicz ekspert z działu audytu firmy PricewaterhouseCoopers Czy wszystkie błędy stwierdzone po dniu bilansowym traktuje się w ten sam sposób? Po dniu bilansowym jednostka może stwierdzić, że sporządzone sprawozdanie finansowe za ten rok zawiera błędy. Zależnie od tego, czy w chwili wykrycia błędu sprawozdanie finansowe zostało tylko sporządzone, sporządzone i zbadane przez biegłego rewidenta czy sporządzone, zbadane przez biegłego rewidenta i zatwierdzone przez zgromadzenie wspólników lub akcjonariuszy, podejście do korekty błędu jest różne. Jeżeli sprawozdanie zostało tylko sporządzone i znajduje się w trakcie badania przez biegłego rewidenta, to jednostka może wprowadzić korektę do ksiąg rachunkowych, a następnie do sprawozdania finansowego. Wystarczy wtedy poinformować o tym fakcie biegłego rewidenta badającego sprawozdanie. Nieco bardziej skomplikowana procedura obowiązuje, gdy jednostka stwierdzi popełnienie błędu w sprawozdaniu, które zostało już zbadane przez biegłego rewidenta. Zgodnie z ustawą z 29 września 1994 r. o rachunkowości (art. 54 ust. 1), jeżeli po sporządzeniu rocznego sprawozdania finansowego, a przed jego zatwierdzeniem, jednostka otrzymała informacje o zdarzeniach, które mają istotny wpływ na to sprawozdanie finansowe, lub powodujących, że założenie kontynuowania działalności przez jednostkę nie jest uzasadnione, powinna ona odpowiednio zmienić to sprawozdanie, dokonując jednocześnie odpowiednich zapisów w księgach rachunkowych roku obrotowego, którego sprawozdanie finansowe dotyczy. Jeżeli zdarzenia, które nastąpiły po dniu bilansowym, nie powodują zmiany stanu istniejącego na dzień bilansowy, to odpowiednie wyjaśnienia zamieszcza się w informacji dodatkowej. Ponadto jednostka ma obowiązek powiadomić biegłego rewidenta, który sprawozdanie to bada lub zbadał. Informacje o skutkach istotnych zdarzeń, przekazane biegłemu rewidentowi przez kierownika jednostki po wyrażeniu opinii, lecz przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego, wymagają dodatkowego zbadania i - w razie potrzeby - wyrażenia opinii na nowo, z jednoczesnym unieważnieniem opinii poprzedniej oraz uzupełnienia raportu o aneks (pkt 60 Normy nr 1 wykonywania zawodu biegłego rewidenta - Ogólne zasady badania sprawozdań finansowych, stanowiącej załącznik nr 1 do uchwały nr 538/43/2002 Krajowej Rady Biegłych Rewidentów z 12 listopada 2002 r.). Najbardziej skomplikowany przypadek ma miejsce, jeżeli jednostka uzyskała informacje o zdarzeniach mających istotny wpływ na sprawozdanie finansowe lub świadczące o popełnieniu błędu w sprawozdaniu finansowym, które zostało juz zatwierdzone przez wspólników lub akcjonariuszy jednostki. W tej sytuacji zastosowanie ma art. 54 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości. W którym roku obrotowym ująć korektę błędów wykrytych w zatwierdzonym sprawozdaniu finansowym? Ze względu na fakt, że sprawozdanie finansowe zostało już nie tylko zbadane przez biegłego rewidenta, ale także zatwierdzone przez walne zgromadzenie, nie ma już możliwości dokonywania jego zmian. Ze względu na bezpieczeństwo obrotu gospodarczego nie można bowiem dokonywać zmian w sprawozdaniu finansowym, które po zatwierdzeniu stało się oficjalnym dokumentem podlegającym publikacji w powszechnie dostępnym wydawnictwie, jakim jest Monitor Polski B. W związku z tym ustawa o rachunkowości przewiduje, że jeżeli jednostka otrzymała informacje o zdarzeniach, które mają istotny wpływ na sprawozdanie finansowe, lub powodujących, że założenie kontynuowania działalności przez jednostkę nie jest uzasadnione, po zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego, to ich skutki ujmuje w księgach rachunkowych roku obrotowego, w którym informacje te otrzymała (art. 54 ust. 2 ustawy).W praktyce oznacza to, że jeżeli na przykład spółka w trakcie sporządzania sprawozdania finansowego za rok 2008 stwierdziła, że wystąpił błąd w sprawozdaniu finansowym za rok 2007, które zostało już zatwierdzone przez walne zgromadzenie, to korekta błędu powinna zostać wprowadzona w księgach rachunkowych roku obrotowego 2008. W jaki sposób ująć w księgach rachunkowych korektę błędów wykrytych w zatwierdzonym sprawozdaniu finansowym? Ponieważ błędy lub inne zdarzenia powodujące, że sprawozdania za lata poprzednie mogły wprowadzać odbiorcę sprawozdania w błąd, odnoszą się do zdarzeń gospodarczych mających miejsce w poprzednich latach i wpływających na wyniki finansowe w tych okresach, ich wpływ nie powinien być widoczny w wielkości wyniku finansowego za bieżący rok obrotowy. W związku z tym ustawa o rachunkowości przewiduje, że jeżeli w danym roku obrotowym lub przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego za ten rok obrotowy jednostka stwierdziła popełnienie w poprzednich latach obrotowych błędu podstawowego, w następstwie którego nie można uznać sprawozdania finansowego za rok lub lata poprzednie za spełniające wymagania w zakresie rzetelnego i jasnego przedstawienia sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego, to kwotę korekty spowodowanej usunięciem tego błędu odnosi się na kapitał (fundusz) własny i wykazuje jako zysk (strata) z lat ubiegłych (art. 54 ust. 3 ustawy). Dzięki takiej konstrukcji wszystkie istotne zdarzenia gospodarcze, których wpływ powinien być widoczny w wartości przychodów lub kosztów w roku obrotowym, którego te zdarzenia dotyczą (czyli roku poprzedzającego bieżący rok obrotowy), zostaną ujęte od razu jako korekta wartości różnicy między przychodami i kosztami z lat poprzednich, czyli jako korekta wyników finansowych z lat poprzednich. W ujęciu praktycznym rozpatrzmy sytuację, gdy korekta błędu podstawowego dotyczy na przykład ujęcia kosztów odsetek od kredytu bankowego, które powinny zostać ujęte w kosztach roku obrotowego 2007, ale nie zostały ujęte w sprawozdaniu za ten rok, które zostało już zatwierdzone. W takiej sytuacji nie ma już możliwości ujęcia kosztu odsetek w kosztach roku 2007, ponieważ w trakcie zamykania ksiąg koszty zostały przeksięgowane na konto wyniku finansowego roku 2007, który w księgach roku finansowego 2008 wykazywany jest na koncie wyniku finansowego lat poprzednich. Dlatego korekta kosztu odsetek powinna zostać wykonana w korespondencji z tym ostatnim kontem, to jest z wynikiem finansowym z lat poprzednich. Czy każdy błąd można uznać za tzw. błąd podstawowy? Art. 54 ust. 3 ustawy o rachunkowości precyzuje, że błędem podstawowym jest tylko błąd, w następstwie którego nie można uznać sprawozdania finansowego za rok lub lata poprzednie za spełniające wymagania w zakresie rzetelnego i jasnego przedstawienia sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego. Wskazówką do interpretacji powyższego wymagania może być przepis zawarty w punkcie 10 Normy nr 1 wykonywania zawodu biegłego rewidenta. Stanowi on, że badając przestrzeganie powyższego przepisu biegły rewident ma stwierdzić, czy sprawozdanie, jako całość, i stanowiące podstawę jego sporządzenia księgi rachunkowe (system księgowości) są wolne od uchybień polegających na pominięciu lub zniekształceniu informacji ważnych (istotnych) dla czytelnika i czy można uznać za wiarygodne (rzetelne, prawidłowe) i jasne informacje zawarte w tym sprawozdaniu. Kluczowym problemem staje się więc rozważenie, czy stwierdzony błąd jest istotny dla czytelnika. Jeżeli tak, to będziemy mieć do czynienia z błędem podstawowym. Jak przedstawić korekty błędów popełnionych w latach poprzednich w sprawozdaniu finansowym za bieżący rok? Ustawa w załącznikach precyzuje, jakie dodatkowe informacje powinna przedstawić w swoim sprawozdaniu finansowym jednostka, która dokonała korekty błędu podstawowego. Ustawa nie wymaga, aby jednostka wyodrębniła dodatkową pozycję w ramach pozycji bilansowej pasywów - Zysk (strata) z lat ubiegłych. W związku z tym w bilansie korekty błędów podstawowych powinny zostać przedstawione w ramach łącznej kwoty - Zysków (strat) z lat ubiegłych. Dodatkowe informacje są natomiast wymagane w Zestawieniu zmian w kapitale (funduszu) własnym. W sprawozdaniu tym jednostka powinna tuż pod pozycją - Kapitał (fundusz) własny na początek okresu, zamieścić pozycję - korekty błędów podstawowych, a następnie podać w osobnej pozycji informację o - Kapitale (funduszu) własnym na początek okresu - po korektach. Pierwsza omawiana pozycja powinna być zbieżna z informacją zamieszczoną w ostatnim zatwierdzonym sprawozdaniu finansowym. Ostatnia z wymienionych pozycji powinna być sumą wartości kapitału (funduszu) własnego wykazanego w ostatnim zatwierdzonym sprawozdaniu finansowym i korekt błędów podstawowych. Analogiczne ujawnienie dotyczy części 7 Zestawienia zmian w kapitale (funduszu) własnym, dotyczącej zysków (strat) z lat ubiegłych. Także w tej części należy wykazać osobno zyski (straty) z lat ubiegłych zgodne z ostatnio zatwierdzonym sprawozdaniem finansowym oraz wpływ korekt błędów podstawowych, a następnie podsumowanie obu wartości. Ponadto w Dodatkowych informacjach i objaśnieniach należy podać informacje o znaczących zdarzeniach dotyczących lat ubiegłych ujętych w sprawozdaniu finansowym roku obrotowego. Informacje te powinny zawierać opis stwierdzonych błędów i ich wpływ na sprawozdanie finansowe, tak aby zapewnić porównywalność danych liczbowych za rok obrotowy objęty sprawozdaniem i za lata poprzednie. Czy nowelizacja ustawy o rachunkowości z 18 marca 2008 r. wprowadzi zmiany w zakresie ujęcia błędów popełnionych w latach poprzednich? Nowelizacja ustawy o rachunkowości uchwalona 18 marca 2008 r. ( nr 63, poz. 393) nie zmieniła przepisów art. 53 ust. 1 i 2. Zmianie uległ natomiast art. 53 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Nowy przepis nie zmieni sposobu ujęcia korekty błędu w księgach rachunkowych, a jedynie zmieni terminologię używaną w takich przypadkach. Z ustawy usunięte zostanie sformułowanie, że korekta odnosi się do błędu podstawowego. Pozostanie jedynie określenie, że odnosi się ona do błędu. Ta drobna zmiana ma na celu dostosowanie polskiej ustawy do terminologii używanej w Międzynarodowych Standardach Sprawozdawczości Finansowej, gdzie analogiczna zmiana została dokonana kilka lat temu. Nowelizacja w zakresie tego przepisu ustawy wejdzie w życie 1 stycznia 2009 r. Rozmawiała AGNIESZKA POKOJSKA

Przedmiot ustawy Art. 1. Ustawa okreś la zasady rachunkowości oraz zasady wykonywania działalności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Zakres podmiotowy ustawy Art. 2. 1. Przepisy ustawy o rachunkowości, zwanej dalej „ustawą”, stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania za-

Jeżeli określona jednostka spełnia warunki uznania jej za jednostkę mikro, może między innymi zastosować przewidziane w ustawie o rachunkowości uproszczenia w sporządzaniu rocznego sprawozdania finansowego. Jednostki zaliczane do „mikro”: 1. Spółki handlowe osobowe (w tym spółki jawne osób prawnych, spółki komandytowe i spółki komandytowo-akcyjne) i kapitałowe (w tym również w organizacji), spółki cywilne (których wspólnikami są osoby prawne), inne osoby prawne, a także oddziały przedsiębiorców zagranicznych. Z wyłączeniem jednostek wymienionych w art. 3 ust. 1e ustawy o rachunkowości, w tym jednostek sektora finansów publicznych, jednostek działających na podstawie prawa bankowego, przepisów o obrocie papierami wartościowymi, krajowych instytucji płatniczych, instytucji pieniądza elektronicznego. Warunki: Jednostki, które w roku obrotowym, za który sporządzają sprawozdanie finansowe, oraz w roku poprzedzającym ten rok obrotowy, a w przypadku jednostek rozpoczynających działalność - w roku obrotowym, w którym rozpoczęły działalność, nie przekroczyły co najmniej dwóch z następujących trzech wielkości: zł - w przypadku sumy aktywów bilansu na koniec roku obrotowego, zł - w przypadku przychodów netto ze sprzedaży towarów i produktów za rok obrotowy, 10 osób - w przypadku średniorocznego zatrudnienia w przeliczeniu na pełne etaty. Podstawa prawna: art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o rachunkowości. 2. Związki zawodowe, organizacje pracodawców, izby gospodarcze, przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych, społeczno-zawodowe organizacje rolników, organizacje samorządu zawodowego, organizacje samorządu gospodarczego rzemiosła i Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Warunki: Jednostki, które nie prowadzą działalności gospodarczej. Podstawa prawna: art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o rachunkowości. 3. Osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych, spółki partnerskie oraz przedsiębiorstwa w spadku. Warunki: Przychody netto tych jednostek ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych wyniosły równowartość w walucie polskiej nie mniej niż euro i nie więcej niż euro za poprzedni rok obrotowy, a w przypadku jednostek rozpoczynających działalność albo prowadzenie ksiąg rachunkowych w sposób określony ustawą - w roku obrotowym, w którym rozpoczęły działalność albo prowadzenie ksiąg rachunkowych w sposób określony ustawą. Podstawa prawna: art. 3 ust. 1a pkt 2a ustawy o rachunkowości. 4. Osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych, spółki partnerskie oraz przedsiębiorstwa w spadku. Warunki: Jednostki, które stosują zasady rachunkowości na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy o rachunkowości, które dobrowolnie wybrały prowadzenie ewidencji w formie ksiąg rachunkowych. Podstawa prawna: art. 3 ust. 1a pkt 4 ustawy o rachunkowości. 5. Przedsiębiorstwo w spadku, w którym na dzień poprzedzający dzień otwarcia spadku prowadzone były księgi rachunkowe. Warunki: Na dzień poprzedzający dzień otwarcia spadku jednostka była jednostką mikro. Podstawa prawna: art. 3 ust. 1a pkt 5 ustawy o rachunkowości. 6. Jednostkami mikro w rozumieniu ustawy o rachunkowości są również jednostki, o których mowa w art. 3 ust. 1a pkt 1 tej ustawy, które za poprzedni rok obrotowy sporządziły sprawozdanie finansowe z zastosowaniem uproszczeń dla jednostki mikro oraz w roku obrotowym, za który sporządzają sprawozdanie finansowe, albo w roku poprzedzającym ten rok obrotowy przekroczyły dwie z wymienionych w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy wielkości. Podstawa prawna: art. 3 ust. 1b ustawy o rachunkowości.

Zgodnie z art. 7 ust. 2b ustawy o rachunkowości m.in. mała jednostka (której definicja jest określona w art. 3 ust. 1c) może zrezygnować z zachowania zasady ostrożności przy wycenie

W myśl artykułu 7091 kodeksu cywilnego transakcja leasingu występuje wówczas, gdy „finansujący zobowiązuje się, w zakresie swojej działalności, nabyć rzecz od określonego zbywcy na warunkach określonych w umowie i oddać ją korzystającemu do użytkowania albo używania i pobierania pożytków przez oznaczony czas, a korzystający zobowiązuje się płacić finansującemu wynagrodzenie pieniężne w uzgodnionych ratach, co najmniej równe cenie nabycia rzeczy przez finansującego”. Cywilistyczna definicja leasingu nie zawiera przesłanek do klasyfikowania tego typu umów jako leasing finansowy i operacyjny. Powyższy podział funkcjonuje przede wszystkim w regulacjach podatkowych, gdzie kryterium podziału stanowią dwa główne czynniki: czas trwania umowy i kwestia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Przepisy ustawy o rachunkowości nie wskazują wprost na definicję leasingu, a ich klasyfikacja dokonywana jest na podstawie art. 3, ust. 4 ustawy o rachunkowości który mówi że, gdy „jednostka przyjmuje do używania obce środki trwałe, bądź wartości niematerialne i prawne na mocy umowy, zgodnie z którą strona zwana finansującym oddaje drugiej stronie - korzystającemu środki trwałe do odpłatnego używania lub pobierania pożytków na czas oznaczony, to środki te korzystający zalicza do swoich aktywów trwałych ale tylko wówczas, gdy umowa spełnia jeden z poniższych warunków”: - Przeniesienie prawa własności po zakończeniu trwania umowy, - Umowa zawiera prawo do nabycia jej przedmiotu, po cenie niższej od wartości rynkowej z dnia nabycia, - Okres na jaki została zawarta umowa odpowiada okresowi ekonomicznej użyteczności środka trwałego, i nie jest krótszy niż ¾ tego okresu. Prawo własności po zakończeniu umowy może być przeniesione na korzystającego, - Suma zdyskontowanych opłat, ustalonych na dzień zawarcia umowy przekracza 90% wartości rynkowej środka trwałego na ten dzień. Do sumy opłat zalicza się wartość końcową, natomiast nie zalicza się dodatkowych świadczeń, podatków, ubezpieczenia, jeżeli są niezależne od opłat za używanie, - Umowa zawiera przyrzeczenie finansującego do zawarcia kolejnej umowy lub przedłużenie dotychczasowej umowy na warunkach korzystniejszych niż w umowie pierwotnej, której przedmiotem. - Umowa przewiduje możliwość wypowiedzenia, ale wszelkie straty i koszty finansującego są pokrywane przez korzystającego, - Przedmiot umowy jest dostosowany do potrzeb korzystającego, może być użytkowany wyłącznie przez niego bez wprowadzania istotnych zmian. Jeżeli spełniony jest jeden z powyższych warunków, wówczas „środki trwałe i wartości zaliczane są do aktywów trwałych korzystającego, a finansujący wykazuje je odpowiednio w aktywach finansowych krótko- bądź długoterminowych”. Umowa, która nie spełnia żadnego z powyższych warunków ewidencjonowana jest w ten sposób, że środki trwałe, oddane w użytkowanie korzystającemu nie stanowią jego aktywów trwałych, natomiast raty płaconego czynszu stanowią zobowiązanie za wykonaną usługę. Z kolei finansujący ewidencjonuje przedmiot umowy w swoich aktywach trwałych oraz dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Należy podkreślić, że sposób klasyfikacji tego typu umów na mocy przepisów ustawy o rachunkowości ściśle wiąże się z kwestią przeniesienia całego ryzyka i korzyści związanych z posiadaniem konkretnego aktywa z finansującego na korzystającego. Ustawa o rachunkowości przewiduje możliwość zwolnienia korzystającego z prezentacji danego środka trwałego w swoich aktywach pomimo spełnienia przesłanek do tej prezentacji opisanych w art. 3 ust 4 ustawy. Zgodnie z art. 3, ust. 6 jeżeli „roczne sprawozdanie finansowe korzystającego z leasingu nie podlega obowiązkowi badania i ogłoszenia, to wówczas może dokonywać klasyfikacji umowy według zasad określonych w ustawach podatkowych”. Z powyższego zwolnienie mogą skorzystać zatem małe i średnie podmioty, które nie przekroczyły dwóch z trzech wielkości określonych w art. 64, pkt 4 ustawy. Ustawa o rachunkowości nie zawiera również szczegółowych rozwiązań w zakresie zasad ewidencjonowania transakcji w księgach rachunkowych, czy ich prezentacji w sprawozdaniu finansowym. W art. 10, ust. 3 ustawa mówi, że „w sprawach nieuregulowanych przepisami tejże ustawy, jednostka może stosować krajowe standardy rachunkowości, wydane przez Komitet Standardów Rachunkowości, a w przypadku braku krajowego standardu może stosować Międzynarodowe Standardy Rachunkowości”. Zatem możemy oprzeć się także na Krajowym Standardzie Rachunkowości Nr 5 „Leasing, najem, dzierżawa” gdzie ta kwestie związane z leasingiem i jego prezentacją są szerzej omówione. Na gruncie ustaw o podatkach dochodowych, tj. od osób prawnych i od osób fizycznych, została zastosowana jednakowa konstrukcja umowy leasingu, zawierająca jej definicję i określająca skutki podatkowe. W art. 17a ustawy o podatku od osób prawnych oraz w art. 23 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czytamy, że za „umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, i każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron - finansujący, oddaje do odpłatnego używania lub używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie - korzystającemu, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne oraz grunty”. W rozumieniu przepisów podatku dochodowego transakcje leasingowe zostały również podzielone na dwie kategorie, które w rozliczeniach podatkowych wykazują odmienne skutki. Za kryterium podziału posłużyły dwa czynniki: czas trwania umowy leasingu oraz kwestia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Należy podkreślić, że o kwestii rozliczania kosztów i przychodów wynikających z danej umowy w ramach leasingu operacyjnego i finansowego, nie decyduje nadana umowie nazwa, ale postanowienia jakie ta umowa zawiera. Zatem na gruncie podatku dochodowego wyróżniamy dwa modele umów leasingu: leasing operacyjny oraz leasing finansowy. Leasing operacyjny występuje wówczas, gdy w umowie zawarte są następujące postanowienia: 1. Umowa została zawarta na czas określony, który wynosi co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiot stanowią rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na czas co najmniej 10 lat, jeżeli dotyczy nieruchomości. 2. Suma opłat ustalonych w umowie, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, jest co najmniej równa wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych. W przypadku, gdy umowa leasingu spełnia powyższe warunki, w podstawowym okresie trwania umowy u korzystającego kosztem uzyskania przychodów będą opłaty, w części kapitałowej i odsetkowej, ustalone w umowie leasingu. U finansującego opłaty leasingowe w całości będą zaliczane do przychodów podatkowych, natomiast koszt podatkowy będą stanowiły odpisy amortyzacyjne, jako że środek trwały nadal będzie pozostawał jego własnością. Umowy leasingu spełniające jednocześnie wszystkie warunki zawarte w artykule 17f ustawy o pdop traktowane są jako leasing finansowy. Zakłada on że: 1. Umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony. 2. Suma ustalonych w umowie opłat leasingowych, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, jest równa co najmniej wartości początkowej leasingowanego dobra. 3. Umowa zawiera zapis, że odpisów amortyzacyjnych będzie dokonywał korzystający. Jeżeli umowa zawarta między podmiotami spełnia powyższe przesłanki, to wówczas rozkład kosztów i przychodów podatkowych między uczestniczącymi stronami będzie wyglądał następująco: - U korzystającego kosztem uzyskania przychodów będą opłaty leasingowe, ale tylko w części odsetkowej oraz odpisy amortyzacyjne. - U finansującego przychodem będzie tylko część odsetkowa opłat leasingowych. Podstawa prawna:- Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) - Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości ( z 2002 r. nr 76, poz. 694 ze zm.)Anna FilAsystentDepartament Outsourcingu Rachunkowości

Przepisami ustawy z 23 lipca 2015 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (DzU z 2015 r., poz. 1333) wprowadzono do ustawy o rachunkowości (dalej: uor) pojęcie małych Niewypełnienie lub nieprawidłowe wypełnienie obowiązków wynikających z ustawy o rachunkowości pociągają za sobą konsekwencje. Dlatego warto zwrócić uwagę na kwestię odpowiedzialności za rachunkowość. Reguluje ją art. 4 ust. 5 ustawy o rachunkowości. Wynika z niego, że za obowiązki w zakresie rachunkowości odpowiada kierownik jednostki (np. zarząd). Nie zwalnia z odpowiedzialności przekazanie obowiązków np. głównemu księgowemu. Jeżeli obowiązki w tym zakresie zostały powierzone innej osobie za jej zgodą, wówczas kierownik jednostki odpowiada z tytułu nadzoru. Przy tym kierownik jednostki nie może scedować na inną osobę odpowiedzialności za przeprowadzenie inwentaryzacji w formie spisu z natury. Przyjęcie odpowiedzialności przez inną osobę powinno być potwierdzone w formie pisemnej. Ustawa o rachunkowości zastrzega również, że jeżeli kierownikiem jednostki jest organ wieloosobowy, a nie została wskazana osoba odpowiedzialna, odpowiedzialność ponoszą wszyscy członkowie tego organu. Zmiany w VAT od 1 października 2013 - wyjaśnienia MFKiedy należy rozliczyć duplikat fakturyW tym kontekście należy pamiętać, że ustawa o rachunkowości przewiduje grzywnę lub karę pozbawienia wolności do lat 2, albo obie kary łącznie, względem tego, kto dopuszcza do: · nieprowadzenia ksiąg rachunkowych, prowadzenia ich wbrew przepisom ustawy lub podawania w tych księgach nierzetelnych danych, · niesporządzenia sprawozdania finansowego, sporządzenia go niezgodnie z przepisami ustawy lub zawarcia w tym sprawozdaniu nierzetelnych danych. Natomiast grzywna albo kara ograniczenia wolności grozi za:· niepoddanie sprawozdania finansowego badaniu przez biegłego rewidenta, · nieudzielenie lub udzielenie niezgodnych ze stanem faktycznym informacji, wyjaśnień, oświadczeń biegłemu rewidentowi albo niedopuszczenie go do pełnienia obowiązków, · nieskładanie sprawozdania finansowego do ogłoszenia, · nieskładanie sprawozdania finansowego lub sprawozdania z działalności we właściwym rejestrze sądowym, · nieudostępnienie sprawozdania finansowego i innych dokumentów. Kto jest kierownikiem jednostki? Kierownik jednostki to: · członek zarządu lub innego organu zarządzającego, a jeżeli organ jest wieloosobowy - członkowie tego organu, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez jednostkę, · wspólnicy prowadzących sprawy spółki - w przypadku spółki jawnej i spółki cywilnej, · wspólnicy prowadzący sprawy spółki albo zarząd -w przypadku spółki partnerskiej, · komplementariusze prowadzący sprawy spółki - w odniesieniu do spółki komandytowej i spółki komandytowo-akcyjnej, · właściciel w przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, · likwidator, syndyk lub zarządca ustanowiony w postępowaniu upadłościowym. Warto też zwrócić uwagę na art. 4a ustawy o rachunkowości. Zgodnie z tym przepisem kierownik jednostki oraz członkowie rady nadzorczej lub innego organu nadzorującego jednostki są zobowiązani do zapewnienia, aby sprawozdanie finansowe oraz sprawozdanie z działalności spełniały wymagania przewidziane w ustawie o rachunkowości. Ponadto kierownik jednostki oraz członkowie rady nadzorczej lub innego organu nadzorującego jednostki odpowiadają solidarnie wobec spółki za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem stanowiącym naruszenie tych obowiązków. Jeżeli odpowiedzialne osoby nie wywiążą się z tych obowiązków, można stosować wobec nich odpowiedzialność zarówno karną, jak i odszkodowawczą. W tym drugim przypadku spółka może więc dochodzić od osób odpowiedzialnych naprawienia szkody. Musi jednak wykazać, że powstała szkoda ma charakter majątkowy i jest wynikiem działania lub zaniechania działania. Odszkodowanie obejmować może zarówno tzw. rzeczywistą szkodę, jak i utracone korzyści. W kontekście odpowiedzialności za sprawozdanie warto pamiętać o przepisach ustawy z 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym. Określone w tej ustawie podmioty, tzw. jednostki zainteresowania publicznego, którymi są spółki giełdowe i banki, muszą posiadać komitet audytu. Jego członkowie to osoby powołane przez radę nadzorczą spośród jej członków. W przypadku gdy rada nadzorcza składa się z nie więcej niż pięciu członków, zadania komitetu audytu mogą zostać powierzone radzie nadzorczej. Do zadań komitetu audytu należy monitorowanie: · procesu sprawozdawczości finansowej, · skuteczności systemów kontroli wewnętrznej, audytu wewnętrznego oraz zarządzania ryzykiem, · wykonywania czynności rewizji finansowej, · niezależności biegłego rewidenta i podmiotu uprawnionego do badania sprawozdań finansowych. Wśród członków rad nadzorczych w związku z koniecznością utworzenia tego organu pojawiło się mylne przeświadczenie, że funkcjonowanie komitetu zwalnia ich z odpowiedzialności za sprawozdanie finansowe. Takiego zwolnienia z odpowiedzialności nie przewiduje jednak ani ustawa o rachunkowości, ani ustawa o biegłych rewidentach. Należy natomiast pamiętać, że opisywany wcześniej art. 4a ust. 2 ustawy o rachunkowości pozwala na pociągnięcie do odpowiedzialności odszkodowawczej przez spółkę każdej z osób zasiadających w radzie nadzorczej w pełniej wysokości, bez względu na to, czy zasiada ona w komitecie audytu czy też nie. Artykuł jest częścią e-Poradnika Jak rozliczyć księgi rachunkowe za rok obrotowy dostępnego w naszym SKLEPIE Zobacz inne nasze e-booki

18) Środki pieniężne zgromadzone na rachunku VAT, o którym mowa w: a) art. 62a ust. 1 ustawy Prawo bankowe, b) art. 3b ust. 1 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych. Na dzień bilansowy stan rachunku bankowego VAT opiewa na kwotę 221,59 zł. 3. OBJAŚNIENIA DO INSTRUMENTÓW FINANSOWYCH.

Kierownik jednostki zawiera z firmą audytorską umowę o badanie sprawozdania finansowego w terminie umożliwiającym firmie audytorskiej udział w inwentaryzacji znaczących składników majątkowych. W przypadku badania ustawowego w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy o biegłych rewidentach, pierwsza umowa o badanie sprawozdania finansowego jest .

wp3ob0f2nz.pages.dev/356

wp3ob0f2nz.pages.dev/428

wp3ob0f2nz.pages.dev/140

wp3ob0f2nz.pages.dev/732

wp3ob0f2nz.pages.dev/73

wp3ob0f2nz.pages.dev/177

wp3ob0f2nz.pages.dev/441

wp3ob0f2nz.pages.dev/257

wp3ob0f2nz.pages.dev/753

wp3ob0f2nz.pages.dev/367

wp3ob0f2nz.pages.dev/816

wp3ob0f2nz.pages.dev/704

wp3ob0f2nz.pages.dev/86

wp3ob0f2nz.pages.dev/9

wp3ob0f2nz.pages.dev/135

art 3 ustawy o rachunkowości